Video 21 días en galego

Xunto o vídeo de 21 días en galego, que subín a uha cinta de Instagram: @hasdecantar

https://www.instagram.com/tv/B71n_FsDx3A/?igshid=1m05hct92s5p7

Betanzos

Betanzos é un concello e cidade da provincia da Coruña, pertence á comarca de Betanzos. Segundo o IGE no ano 2017 tiña 12.941 habitantes (13.352 no 2015, 13.673 no 2010).
Betanzos foi unha vila creada polo rei Afonso IX, tras aceptar en 1219 o traspaso da poboación de Betanzos O Vello ao lugar de Castro de Untia. Betanzos viviu o seu auxe no baixo medievo, medrando polo comercio da pesca, o viño e dos fornos, e nela instauráronse fidalguías e gremios importantes. Foi declarada cidade do Reino de Galicia polo rei Henrique IV en 1465. Betanzos foi capital de provincia entre os séculos XVI e XVIII. As casas de Fonte de Unta, as súas murallas e portas, as súas igrexas como as de San Francisco e Azougue, a Torre de Lanzós ou a Torre do reloxo na igrexa de Santiago fan que sexa a referencia galega do gótico e unha cidade declarada conxunto histórico-artístico.

Xunto un ederezo no que poderedes atopar moita información de Betanzos:
https://gl.wikipedia.org/wiki/Betanzos

A  vila galega de Betanzos paréceme moi bonita, é unha vila mariñeira que me lembra a pequenos pobos antigos de filmes. Eu xa a puiden visitar varias veces coa miña familia, tamén parabamos nela cando íamos a excursións do meu antigo colexio, tráeme moi bos recordos. Recomendaría a calquera persoa que veña a ver Galicia que a visite sen falta, ademais pódese degustar a famosa e saborosa tortilla de Betanzos.

Folk

Música folk é un termo de orixe inglesa utilizada en lingua castelá xeralmente para referirse á música folclórica moderna. Nalgúns contextos, por influencia do sentido en lingua inglesa da folk  music, o seu significado esténdese a toda a música folclórica, tanto a tradicional como a máis moderna baseada naquela.

Os artistas de folk poden empregar temas musicais folclóricos xa existentes facéndolles un arranxo musical ou ben tomar simplemente o estilo e crear os seus propios temas orixinais. É tamén característico da música folk empregar instrumentos típicos de cada rexión, como pode ser a frauta de pan e a  quena en varios países de América do Sur, o bombo  legüero na Arxentina, o  birimbao en Brasil, o  banjo, o violín ou a harmónica nos Estados Unidos, o violín, a  marimba en Guatemala,  bodhrán e o  tin  whistle en Irlanda, a gaita en Escocia, Galicia ou Asturias, o acordeón en Francia, Italia, Panamá ou a música  litoraleña arxentina, a  gralla e a dozaina en Valencia e Cataluña, a  trikitixa no País Vasco, o arpa paraguaia en Paraguai, etc.

Ligazón

https://gl.wikipedia.org/wiki/Categor%C3%ADa:Folk_galego

O folk que podemos atopar na maioría de lugares está cheo de cultura e tradicións. No caso de Galicia é a gaita, un instrumento moi común nesta comunidade autónoma , que é utilizado en procesións, festas ...

Relacionadas coa relixión.  Paréceme moi rechamante e non podes separarte de alí.

Fútbol Gaélico

O fútbol  gaélico (en irlandés,  Peil  Ghaelach ou  Caid) é un deporte de equipo que se xoga fundamentalmente en Irlanda. É o máis popular do país, xunto co  hurling e o rugby. O fútbol  gaélico xógase en equipos de 15 xogadores nunha cancha de céspede rectangular con porterías en forma de  H a ambos os dous lados. O obxectivo principal é anotar puntos pateando ou golpeando o balón coas mans e introducilo na portería rival. O equipo con máis puntos ao final do encontro gaña.

Os xogadores avanzan polo campo levando o balón nas súas mans, dándolle patadas cada 3-4 pasos e pasándoa entre eles, xa sexa  golpeándo a pelota coa man ou co pé. O obxectivo é meter gol (3 puntos) ou pasar o balón por encima da barra (1 punto).

 í, xógao Galicia. Como o xoga Bretaña. Como o xoga  Occitania. Como o xogan equipos que representan a unha cidade. "Pode chocar coa división clásica doutros deportes por países ou estados, pero é que non hai un organismo internacional como tal e a Asociación Atlética  Gaélica divide por condados mesmo aos que non somos de alí", explica Anxo  Negrete, presidente da Asociación  Galega de Fútbol  Gaélico. "Por iso atopas cousas un pouco estrañas, como que Nova York e Toronto teñan condado propio ou que toda Europa Continental sexa un, aínda que aí polo menos dividiron por áreas. Basicamente trátase de que teñas unha competición local formada e nese sentido atreveríame a dicir que en Galicia hai máis equipos que no resto de España", remacha o que no seu momento tamén fose presidente do  Estrela  Vermelha, actual campión de Liga. Así que prescindamos da política, se non é moito pedir, e atendamos a un deporte que merece precisamente iso: atención.Para empezar, máis aló do xogo en si, polos valores que se manexan: "É coma se quixésese recuperar o romanticismo do deporte clásico. En Irlanda están prohibidos as fichaxes entre condados, salvo que te mudes por unha cuestión de traballo ou algo así. Aquí, igual. Eu vivo en Santiago, así que xogo aí e punto. Doutro xeito só podería facelo ademais en Lugo, porque é onde nacín. Como en todo existen as truques, pero a norma xeral é que defendas ao equipo da túa casa, do teu pobo... Os xogadores ademais teñen prohibido cobrar, de modo que existe un espírito  amateur, e promóvese a cultura do 'terceiro tempo', hai bo rolo entre as afeccións, ao árbitro respéctaselle...", repasa para Primeira Plana Anxo, apenas unhas semanas despois de que o combinado galego feminino pillase chapa nos citados Xogos Mundiais (con sede en  Waterford), a de bronce concretamente despois de caer ante Nova York en semifinais e de impoñerse a Canadá na disputa polo terceiro posto, e de que o masculino lamentase a eliminación en oitavos de final a mans de Francia.

Ligazón
https://www.marca.com/primera-
plana/2019/09/01/5d66953b46163fe6808b45b7.html
https://es.wikipedia.org/wiki/F%C3%BAtbol_ga%C3%A9lico

Paréceme un deporte interesante e divertido aínda que non tiven a ocasión de probalo aínda, ademais a súa orixe está en Irlanda un país bastante similar ao meu. Desde a miña opinión é un deporte para o que debes estar preparado e en boas condicións.Hai gran variedade de equipos en Galicia e  mais Galicia non 2019 acudir ao mundial de fútbol  Gaélico.

Contaminación mariña

Debido á inmensidade e profundidade dos océanos, ata hai pouco o home cría que podería utilizalos para  verter lixo e substancias químicas en cantidades ilimitadas sen que isto tivese consecuencias importantes. Os partidarios de continuar coas verteduras nos océanos mesmo tiñan un slogan: «A solución á contaminación é a  dilución.»
Na actualidade, basta con fixarse na zona morta do tamaño do estado de Nova Jersey que se forma cada verán no delta do río  Mississippi, ou na extensión de 1.600 quilómetros de plástico en descomposición no Pacífico Norte para darse conta de que esta política da « dilución» contribuíu a levar ao bordo do colapso o que tempo atrás foi un ecosistema oceánico próspero.

Diversas formas de contaminación

Existen probas de que os océanos sufriron a mans do home durante miles de anos, desde a época romana. Con todo, os estudos levados a cabo recentemente demostran que a degradación, especialmente nas zonas costeiras, acelerouse notablemente no últimos tres séculos a medida que aumentaron as verteduras industriais e a  escorrentía procedente de explotacións agrarias e cidades costeiras.
A contaminación é a introdución de contaminantes nocivos que non son habituais nun ecosistema determinado. Algúns dos contaminantes máis comúns derivados da actividade humana son os praguicidas, herbicidas, fertilizantes químicos, deterxentes, hidrocarburos, augas residuais, plásticos e outros sólidos. Moitos destes contaminantes acumúlanse nas profundidades do océano, onde son inxeridos por pequenos organismos mariños a través dos cales se introducen na cadea alimentaria global. Os científicos mesmo descubriron que os medicamentos que inxere o home e que non chegan a ser procesados completamente polo seu organismo acaban no peixe que comemos.
Moitos dos contaminantes que atopamos nos océanos son liberados no medio ambiente moito antes de chegar ás costas. Os fertilizantes ricos en nitróxeno que utilizan os produtores agrícolas en zonas de interior, por exemplo, acaban nas correntes, ríos e augas subterráneas locais, e máis tarde deposítanse nos estuarios, baías e deltas. Este exceso de nutrientes pode provocar un crecemento masivo de algas que consomen o osíxeno da auga, xerando zonas nas que non pode haber vida mariña ou apenas existe. Os científicos descubriron 400 zonas mortas con estas características por todo o planeta.
Os residuos sólidos como bolsas, escuma e outros refugallos vertidos nos océanos desde terra ou desde barcos no mar acaban sendo con frecuencia alimento de mamíferos mariños, peces e aves que os confunden con comida, con consecuencias a miúdo desastrosas. As redes de pesca abandonadas permanecen á deriva durante anos, e moitos peixes e mamíferos acaban enredados nelas. Nalgunhas rexións, as correntes oceánicas arrastran billóns de obxectos de plástico en descomposición e outros residuos ata formar remuíños xigantescos de lixo. Un deles, situado no Pacífico setentrional e coñecido como o Gran Parche de Lixo do Pacífico, ten unha extensión que segundo as estimacións levadas a cabo duplica a do estado de  Texas. A principios de 2010, descubriuse outra xigantesca illa de lixo no océano Atlántico.

Neste enderezo atoparedes moita información sobre este grave problema:
https://www.nationalgeographic.es/medio-ambiente/la-contaminacion-marina

A contaminación mariña é un grave problema da actualidade, a causa deles é que durante moitos anos os humanos crían que non pasaba nada por tirar cousas ao mar, e cando se empezaron a coñecer estas consecuencias tampouco se tomaron medidas drásticas. Hoxe en día están a morrer moitas especies acuáticas, ou ben por  afogamento por un plástico, por inxerir  microplásticos... Pero estes  microplásticos chegan a nós ao inxerir o peixe. Temos que ter coidado con este problema, xa que todo o planeta está en perigo.

TanDub

O finalista do X concurso Galego de Reggae, foi TanDub procedente da provincia de Ourense.
O proxecto  TanDuB nace do encontro entre músicos de Galicia, Marrocos e Senegal. Na procura da fusión de sons destes tres países xorde unha mestura de influencias afastadas entre si, pero con sorprendentes puntos en común. Todo isto pasado por diferentes  filtros para completar unha viaxe polas músicas do mundo, desde o " gnawa" marroquí ao reggae, e fusionado con ritmos electrónicos.

Ligazón
https://www.coruna.gal/portal/es/agenda/historico/detalles-historicos/final-x-concurso-gallego-de-reggae/suceso/1401239548042?argIdioma=es

Paréceme unha nova forma de que a xente ensine os seus talentos e achegue a Galicia ritmos, música ou costumes doutros lugares. Ademais agora están a emerxer moitos novos grupos e poden ter mais oportunidades de ter éxito e sobre todo algo tan innovador como esta mestura de diferentes culturas, feita por xente doutra moi diferente ás africanas, a galega. 

Agricultura

O campo galego abre paso a novos cultivos que superan a horta tradicional.
Hai vida máis aló do  grelo e do repolo, e doutros produtos que con tanto éxito creceron na horta tradicional galega, como o tomate, o pemento ou a cabaza. O primeiro en romper  moldes, hai xa anos, foi o  kiwi. E agora hai novos proxectos que innovan en cultivos. Algúns responden a un patrón común, o de emprendedores que tiveron que  reinventarse. No 2008, Santiago Pérez deu un xiro á súa carreira. A súa traxectoria como piloto comercial en EE.  UU. non estaba asegurada, e deu o salto de Miami a Teo. Hoxe produce para restaurantes de alta cociña, ata un tres estrelas  Michelin de París. Traballa para demanda dos grandes chefs. Cultiva a  espinaca asiática e o chícharo bágoa  galego, que define como « caviar vexetal». «Xa somos nove na empresa e falamos todos os días cos mellores restaurantes de Europa», lembra. Cando o prestixioso chef xaponés  Hirohisa  Koyama visitou Galicia non dubidou en pasar pola explotación de Santiago Pérez, denominada Leira dos Corvos.

Moita xente como Santiago está atopando novas alternativas para a agricultura galega, xunto este enlace no que poderedes coñecer agricultores e os seus produtos.
.https://www.lavozdegalicia.es/noticia/somosagro/agricultura/2018/03/11/campo-gallego-abre-paso-nuevos-cultivos-superan-huerta-tradicional/0003_201803G11P31997.htm

Dende a miña opinión os produtos galegos son de moi boa calidade, a partir dos que se elabora a nosa deliciosa gastronomía; pero considero que está ben innovar e traer novas culturas, para que todos podamos gozar dos produtos de todo o mundo e ter unha dieta máis variada. Ademais se ampliamos a gana de produtos cultivados, igual coñecemos novos alimentos que son beneficiosos ou que nos axuden a ter unha vida máis  saudable.

Cerámica de Buño

San  Estevo de Buño pertence ao concello de Malpica de Bergantiños (A Coruña). Forma parte da Costa da Morte (Costa da Morte). Ten 61,22 km2 cunha poboación de 6.432 habitantes.

CERÁMICA

Buño aparece nos documentos desde finais do S.  XVII (Cédula Real de 1688), pero a súa actividade sen dúbida é anterior. Divídese en barrios oleiros.  Mouróns, Costa, Santa Filomena e  Forno  Novo son os máis representativos e na actualidade seguen traballando como outrora. 22 oleiros/ as e ceramistas manteñen viva a tradición oleira. A produción é artesanal e cada oleiro/para ten unha fabricación diferenciada, con personalidade propia. A súa creatividade e capacidade artística individualízaos. As pezas de Buño son adquiridas en toda España e unha parte tamén é exportada a diferentes países.

Nestes enderezos poderedes atopar moita información sobre San Estevo de Buño e sobre a súa cerámica.

https://es.wikipedia.org/wiki/Alfarer%C3%ADa_de_Bu%C3%B1o

http://www.ciudades-ceramica.es/ciudades/buno/
Todos vimos algunha vez unha peza de cerámica de Buño aínda que non o saibamos, a maioría de nós coñecemos a peza que está na imaxe superior, no meu caso coñézoa porque a miña avoa tena na súa casa pero non sabía que era de Buño. Esta cerámica ten gran variedade de debuxos e formas, xa que aos poucos foise renovando e comexou a facer pezas máis variadas e modernas. Tamén se algún día pasades pola zona podedes ir visitar un oleiro, e desfrutar desta antiga técnica, que parece moi sinxela pero cada peza leva moito traballo detrás.

Mosteiro de Sobrado dos Monxes

O mosteiro de Santa María de Sobrado é un mosteiro español de fundación medieval que se atopa situado en Sobrado (A Coruña), Galicia. É tamén coñecido como mosteiro de Sobrado dos Monxes.
O mosteiro foi fundado no ano 952 por Hermenegildo  Alóitez, conde de Présaras, e a súa esposa a condesa Paterna  Gundesíndez, quen en 958 traspasaron o condado ao mosteiro e nese mesmo ano, o conde retirouse e faleceu aí antes de decembro de 966.​ Aparece citado xa en documentos de finais do século X, co nome de San Salvador. A historia dos 150 primeiros anos de vida do mosteiro non está suficientemente estudada; sabemos que a principios do século  XII o mosteiro atópase abandonado. O mosteiro foi herdado polos descendentes dos fundadores, membros da Casa de Traba, e case dous séculos despois, en xaneiro de 1142, dous dos personaxes máis destacados desta liñaxe, Fernando e o seu irmán  Bermudo Pérez de Traba, entregaron o mosteiro aos monxes  cistercienses. Foi entón cando San Bernardo de  Claraval envía desde a Abadía de  Claraval, en Francia, de onde é abade, unha comunidade de monxes. Así, o 14 de febreiro de 1142, comeza en Santa María de Sobrado a vida  monástica  cisterciense.
Durante o resto do século  XII e o século  XIII o mosteiro desenvolve unha gran actividade espiritual e económica. Despois, como a maioría dos mosteiros de España e Europa, coñece unha etapa de decadencia que se detén no ano 1498 ao incorporarse á congregación de San Bernardo de Castela da orde do  Císter. O mosteiro recupera gran parte da súa grandeza; a maioría dos edificios que actualmente se conservan comezan a construírse a partir desta nova época. A monumental igrexa termínase a finais do século  XVII e no ano 1708 consagrouse solemnemente.

Ligazón 
https://es.wikipedia.org/wiki/Monasterio_de_Santa_Mar%C3%ADa_de_Sobrado

O mosteiro de Sobrado dos Monxes, é un bonito monumento histórico, o que máis me gusta é a súa contorna no que podemos atopar a Lagoa de Sobrado; que foi creada polos monxes do mosteiro para abastecerse de peixe e de auga. Outro lugar con moita historia próximo a este mosteiro é o asentamento romano de  Ciadella, aínda que non sexa moi coñecido é digno de visitar e sobre todo se che gusta a historia.

A muiñeira

A muiñeira é unha danza popular de orixe galega que se baila en Galicia e nas comunidades autónomas españolas de Asturias e en territorios de Castela e León limítrofes con Galicia. Noutras rexións de España coñécese como « gallegada».​ Cántase e báilase acompañada da gaita, o tamboril ou  redobrante, a pandeireta, tambor, pandeiro, bombo,  charrasco e ás veces as cunchas. Non existen referencias documentais inequívocas anteriores ao século  XVI. Na actualidade é, sobre todo, unha danza instrumental que do mesmo xeito que a  sardana mantén un ritmo  compaseable en 6/8. O nome muiñeira evoca as xornadas de traballo nos muíños e o lecer asociado á espera da moenda.



Deixo o enderezo dun video no que poderedes ver este baile.
https://youtu.be/yk2p-jASgmE

Neste outro enderezo poderedes atopar mais información da muiñeira.
https://es.wikipedia.org/wiki/Mu%C3%B1eira

Paréceme un baile moi entretido con moita variedade de pasos e é moi dinámico, podemos gozar del en moitas das festas de Galicia e no caso de que nos guste moito poderiamos apuntarnos a clases deste baile xa que se imparten en moitos lugares. Dende a miña experiencia persoal nunca tiven o pracer de practicala, pero de pequena ía en procesións co traxe típico que se utiliza.

Árbores de cinza

SENSIBILIZACIÓN E REFORESTACIÓN
DATA DE INICIO: PRIMAVEIRA 2019

A III Fase do Proxecto de *Árbores de Cinza (2019) ten como principal obxectivo

• Desenvolver un programa de conferencias en centros educativos e sociais da Comunidade. Desenvolverase no outono inverno de 2019 (a partir do 1 de outubro).
• Aceptar e participar nas invitacións para impartir charlas de divulgación naqueles centros educativos de fóra de Galicia que así o solicitasen e que, por relevancia  sensibilizadora, así o decida a Xunta Directiva de Galicia Ambiental.
• Colaborar con distintas comunidades de montes, afectadas polo lume os últimos dous anos, para o desenvolvemento (financiamento e divulgación) de plantacións de especies autóctonas..
• Profundar nas accións de comunicación, como elemento  sensibilizador da sociedade en xeral sobre a problemática dos incendios e a necesidade de protexer a biodiversidade que aínda pervive nestas zonas.

O proxecto *Árbores de Cinza 2019 divídese en dous partes: 

Unha acción dirixida a seleccionar empresas colaboradoras (PATROCINADOR), cuxa achega será destinada a financiar as charlas e as accións de comunicación para a sensibilización sobre a problemática dos incendios que, xunto ás plantacións que se desenvolvan en 2019, e ...
Un segundo  crowfunding, cuxos ingresos se destinarán  integramente a financiar a compra de árbores e a súa plantación. Estas novas plantacións desenvolveranse ademais de en Chandebrito en municipios da zona centro de Galicia, afectada polos incendios de anos pasados, para incidir na sensibilización sobre a importancia da conservación de bosques "antigos" e " biodiversos" e a súa limpeza e aproveitamento sustentable. Este convocarase en outubro de 2019 e os seus fondo serán destinados á plantación de marzo / abril de 2020 coa que se poderá fin ao proxecto *ÁRBORES DE CINZA.

Ligazón
http://arboresdecinza.org/

este proxecto paréceme moi interesante, xa que vos incendios  é un problema bastante común en Galicia, ademais está a haber grandes incidentes causados polos incendios actualmente en moitos países do mundo. Dos que mais se  falan na actualidade son en Australia que se están producindo moitas desgrazas desde a perda de bosques, da flora, a fauna está a sufrir e ademais houbo varias mortes humanas.es un proxecto moi interesante desde o meu punto de vista, é un problema que non inflúe a todos e temos que tratar de facer algo.

A viñeta de Schrödinger

A revista de cómic en galego A viñeta de  Schrödinger empezou a lanzar os seus primeiros números. A publicación trimestral é a máis ambiciosa dos últimos anos e conta coas historias de expoñentes e promesas da banda deseñada de Galicia como Miguel  Anxo Prado, Fernando  Llort,  Zaida Novoa e Miguel Porto. O director da revista e o seu promotor principal é o vigués Kiko dá Silva, un dos autores máis recoñecidos e que leva no mundo do cómic e a ilustración desde os 16 anos. Explica que a revista nace coa idea de «reivindicar a  calidade que  temos en Galicia  sen contar  co  apoio dás  institucións  nin dá industria». A revista edítaa a Mesa  pola Normalización Lingüística e pódese adquirir mediante subscrición ou en librerías por un prezo de 5 euros o exemplar. Por agora, a publicación conta con 200 subscritores e vendeu 220 exemplares dunha tirada de 1.500.O primeiro número da revista conta con dez distintas historias, das cales catro teñen firma viguesa: ademais de Silva, Fernando Llor, Miguel Porto e Pablo Prado. Coa viñeta de  Schrödinger, estes autores esperan que a nova revista sirva para profesionalizar o sector. Non queren que ocorra como no bum dos 90, cando apareceron grandes autores pero a industria non se chegou a implicar de verdade. Da Silva é optimista e di que, a pesar da falta de apoio, a banda deseñada vive o seu mellor momento porque hai «moi bos autores». Cre que a revista fortalecerá o cómic galego.




Xunto a páxina web da Voz de Galicia onde poderedes atopar este artigo.
https://www.lavozdegalicia.es/noticia/vigo/vigo/2018/08/26/comic-gallego-dibuja-vigo/0003_201808V26C5996.htm


 Dende o meu punto de vista é unha moi boa opción para difundir o galego e a nosa cultura, aínda que non me gusten moito os cómics este en especial si, informeime, vin algunhas viñetas e son bastante boas. Para o mundo da xente nova, tamén pode ser unha oportunidade para que presten mais tempo a ler, xa que moitos o consideran mais divertido que unha novela.
Tampouco é un cómic caro que coa publicación trimestral, non é moito gasto e merece a pena. É outra forma coa que podemos coñecer diferentes talentos galegos.

Día da ciencia na rúa

A Casa das Ciencias celebrou o seu primeiro Festival das Ciencias en 1992. Con motivo do seu sétimo aniversario, no Parque de Santa Margarita da Coruña organizáronse un conxunto de actividades dirixidas principalmente a nenos. Tratábase de invitar aos máis pequenos a facer ciencia e divertirse con ela.
Catro anos despois, a Asociación de Amigos da Casa das Ciencias lanzou o denominado Street Science Day (DCC), unha iniciativa que se celebra anualmente desde 1996.
Os obxectivos do Día das Ciencias na Rúa son:
Toma a ciencia á rúa. Presenta a ciencia que se fai nas escolas.
Popularizar o coñecemento científico. Achegar a ciencia á sociedade.
Desmitificar a ciencia. Preséntalo como un xogo, como algo sinxelo, fácil de entender e dispoñible para calquera persoa cun mínimo de interese.
Dálle protagonismo aos estudantes. Que por unha vez o profesor non sexa o motor do coñecemento, senón que o alumno sente o eixo e o centro da actividade.
O DCC celebrarase un sábado de principios de maio nun horario ininterrompido de 11 da mañá a 7 da tarde, na Coruña, sendo o Parque de Santa Margarita (Casa das Ciencias) onde está o núcleo fundamental desta peregrinación. da Ciencia
Os principais protagonistas son os colexios, públicos e privados de toda Galicia, que achegan coñecementos e procedementos científicos aos cidadáns, propoñendo e presentando ao público o seu propio programa de actividades e experimentos. A Peregrinación da Ciencia tamén está aberta a centros e institucións que desexen presentar o seu traballo aos cidadáns. Todo iso está aderezado con outras actividades paralelas que dan un maior resumo e luminosidade ao evento.






Ligazón
https://www.amigoscc.es/escolares/ciencia-en-la-calle/

Penso que o dia da ciencia na rúa e unha fantástica idea para lograr que os nenos teñan gusto pola ciencia, e poidan aparecer futuros científicos e científicas, se se lles inculca o amor pola ciencia e o descubrimento dende que son novos. Pero non é soamente para nenos, é para todas as idades, nunca é tarde para aprender. Así que se non participades neste proxecto podedes achegarvos ata o parque de Santa Margarida para ver a cantidade de experimentos e proxectos que van a estar expostos.

Casa das Ciencias

A Casa das Ciencias é un museo interactivo, do servizo municipal de Museos Científicos Coruñeses, que abriu as súas portas o 1 de xuño de 1985.
Situada nun palacete dentro do Parque de Santa Margarida, no interior da Casa das  Ciencias sitúanse catro salas dedicadas a exposicións e un planetario:

• Na planta baixa destaca o  Péndulo de  Foucault, pero tamén alberga un espazo para unha exposición fotográfica e unha incubadora, onde se poden ver nacer pitos de galiña.
• A primeira planta contén unha sala de experiencias sobre a contorna física.
• A segunda planta alberga unha exposición sobre  péndulos.
• A terceira contén unha exposición sobre a astronomía nos medios de comunicación.
• A cúpula  semiesférica do edificio alberga o planetario, que conta cun proxector analóxico e outro dixital.

Co lema "prohibido non tocar", e calificado por  Umberto Eco como o museo máis formidable do mundo, amosa, entre outras cousas, módulos para experimentar fenómenos sorprendentes, exposicións e un planetario que ofrece programas en directo e gravados en relación coa observación astronómica.
O seu obxectivo é a divulgación, comunicación e educación científica e tecnolóxica dos cidadáns de todas as idades. Organiza exposicións, conferencias, premios, cursos, proxeccións, edicións, e colabora cos medios de comunicación en tarefas de difusión científica. Tamén participa no desenvolvemento e creación de reunións, foros e congresos. O seu director técnico é Marcos Pérez Maldonado.


Xunto un enderezo no que poderedes atopar a información relacionada cos precios e os contactos.
http://www.turismocoruna.com/web/corTurServer.php?idSecweb=97&idFicha=11&idCategoria=67

Nestas dúas webs podredes atopar toda a información sobre o museo:
http://www.coruna.gal/mc2/es/casa-de-las-ciencias?argIdioma=es
https://es.wikipedia.org/wiki/Casa_de_las_Ciencias_(La_Coru%C3%B1a)

Segundo a miña opinión é un dos mellores museos da Coruña xunto coa Domus, xa que son un tipo de museos diferentes, nos que podes participar durante a visita en varios dos proxectos que están expostos. Unha das exposicións que me chamaron a atención, foi a incubadora de  pitiños que nos atopamos na entrada.Con todo para min, o principal atractivo é o planetario que se atopa na planta de superior. Na Coruña este museo é unha visita obrigada,  é raro o cativo ou cativa que non  foi de excursión co colexio a este museo interactivo. Tamén é un museo que organiza diversos proxectos divulgativos como o de "Ciencia na rúa" do que falarei nunha próxima publicación.

Padre Casares

Padre Casares foi unha serie de televisión galega estreada no ano 2008, converténdose na serie revelación da tempada na TVG. Dirixida por Manuel A. Espiñeira, Jorge Coira, Carlos Sedes e Marta Piñeiro, escrita por Carlos Portela e producida por Voz Audiovisual, emitiuse con éxito os luns pola noite na TVG desde o 15 de xaneiro de 2008 ata o 28 de setembro de 2015. Os exteriores son gravados na parroquia de Santaia de Liáns (Oleiros),  no lugar de Redes (Ares) e en Santiago de Compostela.
Foi o espazo con máis audiencia da TVG nas tempadas 2008-09 e 2009-10, e segundo a tempada anterior, por detrás de Libro de familia. A IB3 das Baleares realizou unha adaptación en mallorquín, Mossèn Capellà, Canal Sur andaluz en castelán, Padre Medina, e o Canal 9 en valencián Senyor retor, dúas canles máis, Telemadrid e Castilla-La Mancha Televisión, emitírona dobrada ao castelán.
Esta produción estaba protagonizada por Horacio Casares, un moderno sacerdote acabado de saír do seminario que chega á vila de Louredo, un concello mariñeiro de 1.000 habitantes, en substitución de don Crisanto, un cura vello e que levaba toda a vida ó cargo da parroquia. Esta situación traeralle algúns problemas de adaptación que se narran ó longo dos 23 episodios da primeira tempada da serie.





Nesta web poderedes atopar toda a información a cerca da serie e de todas as súas tempadas:
https://gl.wikipedia.org/wiki/Padre_Casares

Esta serie da TVG, apareceu na televisión cando eu era pequena e lémbrome de vela cos meus avós. Esta é unha serie con certo ton humorístico, que narra a vida de xente dun pobo e os distintos problemas que se lles expoñen. Segundo a miña opinión esta historia engánchache, xa que ao terminar un capítulo quedas coa intriga de que vai ocorrer, porque cada episodio remata con suspense. O meu personaxe favorito é o cura Don Horacio, xa que é un cura diferente e Pedro Alonso interpreta moi ben o papel. Tamén os escenarios resúltanme especialmente familiares pois a vila de Redes esta moi preto do pobo da miña nai, Ares.

As Illas Cíes

As Illas Cíes son un dos maiores tesouros da ría de Vigo e de Galicia. O Parque Nacional Marítimo-Terrestre é un dos lugares máis fermosos de España, os romanos puxéronlle o nome das Illas dos Deuses. Son un arquipélago situado na provincia de Pontevedra ao noroeste da península ibérica, na boca da ría de Vigo, parte das Rías Baixas galegas, formado por tres illas: Norte ou Monteagudo, Do Medio ou  do Faro e Sur ou San Martín.
As Illas Cíes forman o Parque Nacional  Illas Atlánticas: un paraíso de praias  paradisíacas e augas cristalinas, cun enclave natural único nestas terras galegas.
Nas Illas Cíes podemos practicar actividades como o sendeirismo, só ou en grupo, relaxarse nas súas  praias tranquilas e despexadas, virxes coma se ninguén as pisase nunca.
Outra posibilidade é a de contratar  unha excursión dun día en barco a Cíes ou alugar un iate dende Vigo. 
As Illas tamén dispoñen de instalacións de campismo para pasar unha fin de semana  de acampada nas illas.
Ademais, é un lugar excepcional para mergullarse na ría de Vigo.

Neste enderezo da "wikipedia" poderedes atopar moita información sobre estas bonitas illas:

https://es.wikipedia.org/wiki/Islas_C%C3%ADes

Xunto a páxina web que nos informa das diferentes actividades que podemos realizar nas illas e de como chegar ata elas, en resumo do seu turismo:

https://www.islascies.eu/

Dende a miña opinión estas illas teñen unhas paisaxes espectaculares nas que podemos atopar flora e fauna de todo tipo,  preciosas praias onde poderías pasar o día enteiro, o único problema destas praias é que a auga do mar ten unha temperatura moi baixa; pero despois de estar tumbada ao sol, ven moi ben para refrescarse. 

A miña visita ás Illas Cíes foi de pequena, cheguei alí nun barco turístico no que gozas do paseo e mesmo algúns teñen o casco de cristal a través do que podemos ver o mar.

Cantares Galegos

A publicación de Cantares Galegos por Rosalía de Castro foi o 17 de maio de 1863 en Vigo, a data que marca a referencia para a celebración do Día das Letras Galegas. É unha obra que está moi influenciada polas cantigas populares galegas.
Nos poemas desenvólvense temas que reflicten a sociedade rural na que Rosalía viviu. Atópanse poemas costumistas, cun forte carácter descritivo, aínda que tamén hai poemas amorosos, sociais e intimistas. Estes cantares significan o renacemento da literatura galega, a autora dignifica a lingua e mostra que é posible escribir literatura en galego.​​ A autora é a voz lírica da súa patria abandonada. Na obra consérvase un testemuño contra a depresión do pobo co fin de que sexa un orgullo para todos os campesiños e campesiñas, así como un acto de memoria para todos os destinatarios.

Este é un fragmento da obra Cantares Galegos, que deu lugar ao nome do blog:

«Has de cantar,
que che hei de dar zonchos;
has de cantar,
que che hei de dar moitos».

   «Has de cantar,
meniña gaiteira,
has de cantar,
que me morro de pena.

   Canta, meniña,
na veira da fonte;
canta, dareiche
boliños do pote.

   Canta, meniña,
con brando compás,
dareiche unha proia
da pedra do lar.

   Papiñas con leite
tamén che darei;
sopiñas con viño,
torrexas con mel.

   Patacas asadas
con sal e vinagre,
que saben a noces,
¡que ricas que saben!

   ¡Que feira, rapaza,
si cantas faremos...!
Festiña por fóra,
festiña por dentro.

   Canta si queres,
rapaza do demo;
canta si queres,
dareiche un mantelo.

   Canta si queres,
na lengua que eu falo;
dareiche un mantelo,
dareiche un refaixo.

   Co son da gaitiña,
co son da pandeira,
che pido que cantes,
rapaza morena.

   Co son da gaitiña,
co son do tambor,
che pido que cantes,
meniña, por Dios».

Neste enderezo poderedes atopar mais información a cerca desta obra:
https://es.wikipedia.org/wiki/Cantares_gallegos

Xunto o enderezo no que poderedes atopar a obra completa:
http://www.cervantesvirtual.com/obra-visor/cantares-gallegos--0/html/feeda210-82b1-11df-acc7-002185ce6064_2.html#I_2_

Rosalía de Castro paréceme unha muller moi loitadora, era unha muller feminista, pero non só defendía os dereitos das mulleres, defendía tamén os de toda a sociedade e ademáis foi unha das personas que fixo que o galego poidera chegar a todo o mundo. Este libro contén poemas de distintos temas, a maioría son moi
coñecidos, no meu caso o poema "Adiós ríos, adiós fontes"; que pertence a este libro o coñezo dende pequena.

A bica

A “ bica de  Trives” é, a día de hoxe, un dos símbolos deste pobo da provincia de Ourense. Aínda que comparte o seu éxito con outros “ hits” da gastronomía local como son os produtos da matanza, a castaña e os bos viños das variedades mencía e  godello.

Neste pobo cuxo nome completo é “A Pobra de Trives” celebran a última fin de semana de xullo a 

“ Festa dá  Bica de  Trives” celebrando unha comida popular e a consecuente degustación da súa  bica  mantecada.

Esta bica é unha sobremesa marcada por dous dos seus ingredientes imprescindibles: a masa de pan e a manteiga de vaca. Estes achéganlle unha textura consistente, cun sabor inconfundible, e alongan a súa conservación durante 10-12 días en boas condicións.

É tanto o amor que lle temos por estas terras ourensás que nos dan ganas de comela en calquera momento do día: no almorzo, como sobremesa principal ou na sobremesa acompañada dun bo licor-café, á hora da merenda e mesmo pola noite acompañada dun rico vaso de leite.

Podemos acompañala cunha marmelada caseira de amorodo ou  frambuesa. Tamén unha boa maridaxe para esta  bica é un bo licor café que combina á perfección con este tipo de biscoitos  mantecosos.

Xunto a modo de exemplo a receita da miña avoa:

Ingredientes para o  fermento:

250  g de fariña de forza

180  ml de auga

2  g de fermento fresco de panadería

1 Chisco de sal

Preparación:

1.- Mesturamos todos os ingredientes procurando que o fermento se disolva coa auga.

2.- Facemos unha bóla, tapamos con plástico transparente e deixamos repousar polo menos durante unha hora.

3.- O  fermento pesa máis da cantidade que imos utilizar. Podemos gardar o resto para facer pan ou conxelalo mesmo para outro día, xa que só necesitamos 250  g del.

Ingredientes para a masa final de  bica  mantecada:

250  g de manteiga de vaca

400  g de azucre

250  g de  fermento previo

8 Ovos 

Ralladura de 1 limón

250  g de fariña de trigo normal

50  g de azucre + 1 chisco de  canela para  espolvorear

Preparación:

1.-Quentamos o forno a 180º con calor arriba-abaixo sen aire.

2.- Montamos con axuda da batedora a manteiga de vaca co azucre ata conseguir unha crema branca.

3.- Agregamos en anacos pequenos o  fermento que preparamos previamente e con axuda dos ganchos  amasadores da batedora integramos totalmente a masa sen que queden grumos.

4.- Botamos os ovos un a un, esperando que quede completamente desfeito o primeiro antes de botar o seguinte. Engadimos a  ralladura de limón e a fariña  tamizada. Removemos ata ter unha masa homoxénea.

5.- Enchemos o  molde, forrado con papel de forno, coa masa,  alisamos a superficie e  espolvoreamos coa mestura de azucre e  canela.

6.- A metemos no forno durante uns 45-50 minutos ou ata que ao picar a  bica cun escarvadentes, este salga seco.

7.- Deixamos arrefriar completamente sobre unha reixa antes de consumir.

https://www.recetasderechupete.com/bica-o-bizcocho-mantecado-de-trives-receta-tradicional-gallega/7571/

A miña opinión sobre a bica de Trives non pode ser mais positiva. Dende pequena veño degustando este saboroso doce, feito pola miña avoa. Hoxe en día pode mercarse en moitos puntos de venda de toda Galicia, polo que non é preciso trasladarse a Trives para degustalo, aínda que un pobo da fermosura da Pobra de Trives, porta de entrada a Cabeza de Manzaneda, ben merece a visita, sobre todo se é durante a festa da bica.

Mar adentro

Mar adentro é unha película española biográfico-dramática de 2004, coescrita e dirixida por Alejandro Amenábar e protagonizada por Javier Bardem, Belén Rueda e Lola Dueñas. Está baseada na historia real de Ramón Sampedro, un escritor e ex mariñeiro, o que queda tetrapléxico tras un accidente ocorrido durante a súa mocidade, polo que vai permanecer prostrado nunha cama durante case 30 anos, situación pola que desexa morrer mediante a aplicación da eutanasia. A película relata a loita de Sampedro para lograr que a lei recoñeza o seu dereito a morrer. A súa única xanela ao mundo é a da súa habitación, xunto ao mar polo que tanto viaxou e onde sufriu o accidente. Dende entón, o seu único desexo é terminar coa súa vida dignamente. A chegada de dúas mulleres alterará o seu mundo: Julia a avogada que quere apoiar a súa loita, e Rosa unha veciña do pobo que tentará convencerlle de que vivir paga a pena. A luminosa personalidade de Ramón termina por cativar a ambas, que terán que cuestionar como nunca antes os principios que rexen as súas vidas. El sabe que só a persoa que de verdade lle ame, será a que o axude a realizar esa última viaxe.

Neste enlace poderedes obsevar todos os premios aos que foi nomeado o filme:
https://www.premiosgoya.com/pelicula/mar-adentro/

Neste outro enlace atoparedes mais información a cerca do filme 
https://es.wikipedia.org/wiki/Mar_adentro



 Segundo a miña opinión esta é unha película cunha mensaxe moi bonita e significativa, que nos ensina que por unha pequena cousa ou un pequeno incidente podemos perder toda a vida. Pero tamén é un exemplo de loita, xa que Ramón trata de defender os seus dereitos e conseguir que lle permitan ter unha morte digna. Tamén vemos a mostra de amor debido a que a súa familia axúdao en todo momento e mais dúas mulleres que están dispostas a arriscarse e ter problemas por axudalo.